RONDEVERSLAG | Het gebeurt weleens dat ik me voorneem om me nergens meer aan te ergeren, maar op het moment dat ik iemand "Ik irriteer me aan ..." hoor zeggen, slaat bij mij de ergernis alweer toe. Aan dat foutieve gebruik van "irriteren" in combinatie met "me" en "aan", erger ik me dan ineens en het irriteert me vervolgens dan weer mateloos dat ik dat doe...
Als niets meer dan slechts een schaakbord de scheiding vormt tussen jou en je tegenstander, dan is de kans dat iets je irritatie opwekt natuurlijk groter, maar daar heb ik dan meestal maar weinig last van, laat staan dat het mijn ergernis opwekt. Er zijn bijvoorbeeld opponenten die voortdurend het stuk dat je net niet helemaal netjes hebt neergezet even met een snelle beweging wel netjes op het midden van het veld zetten. Vind ik helemaal niet erg.
En als er tegenstrevers zijn die voortdurend vreemde geluiden produceren of als de neusademhaling van de tegenpartij door een rhinovirus hoorbaar enigszins verstoord is? Kan ik goed mee omgaan.
Heb ik een antagonist voor me die elke vijf seconden aan zijn lippen likt of een belager die zachtjes in zichzelf fluistert? Zal me een zorg wezen.
Ook zijn er opposanten die heel duidelijk met hun vinger in de lucht de denkbeeldige loop van de stukken tekenen in een poging de combinatie die op dat moment in hun hoofd speelt voor zichzelf duidelijk te krijgen. Heb ik helemaal geen moeite mee.
Tegenspelers die voortdurend aan hun neus zitten te krabbelen of in hun oren peuteren? Vijanden die met onverbloemde inspanningen proberen om van jeuk op een plekje dat ruggelings vrijwel onbereikbaar is af te komen? Doet me niets.
Zelfs met wederpartijen die na iedere zet duidelijk hoorbaar snuivend kennisgeven van de ontevredenheid die op dat moment in hun brein heerst? Geen centje pijn.
De oppositie die mij bestrijdt moet echt van goeden huize komen wil ik ontstemd raken.
Maar er is een soort onder de schakers die er in slaagt om misnoegen, kribbigheid, soms zelfs getergdheid of een, gelukkig nog net beheersbare, vorm van moordlust in mij op te wekken. Ze behoren niet tot de tegenstanders, maar tot de toeschouwers. Schakers in de speelzaal, die zelf klaar zijn met hun partij en vervolgens bij juist die borden gaan staan kijken waar de hoogste spanning heerst, de grootste tijdnood aanwezig is en het meeste bloed dreigt te vloeien. Ze hebben er een feilloze neus voor. En helaas verschijnen ze dus nogal eens aan het bord waar ik dan bijna wanhopig probeer m'n partij te redden. Het probleem is niet dat ze toeschouwen, maar dat ze op allerlei manieren trachten duidelijk te maken dat zij op schaaktechnisch en -tactisch gebied toch wel eventjes heel ver verheven zijn boven die twee pathetisch ploeterende dilettanten daar op dat bord.
Het is lang geleden, maar toch herinner ik me een wedstrijd in X, waar zoiets weer eens gebeurde. De figuur in kwestie hier droeg een verschoten blauwgrijs T-shirt met donkerblauwe okselpartijen. Het was inderdaad warm in de zaal. Het shirtje paste waarschijnlijk net goed bij zijn lengte, maar vanwege zijn uitpuilende penspartij in ieder geval niet bij zijn breedte. Iedere keer als hij zijn fles bier aan z'n mond zette zorgde het opheffen van zijn rechterarm ervoor dat zijn eveneens uitpuilende navel zichtbaar werd. Naarmate zijn inspanningen om diverse flesjes in een flink tempo te legen vorderden, kroop ook de kleur van zijn gezicht via licht- naar donkerrood en neigde de teint van zijn dikke nek via violet naar donkerpaars.
Het scheelde weinig of het sujet had zich zelfs tijdens het spel nog met onze partij bemoeid. Na elke zet draaide hij zich quasi wanhopig over zoveel onkunde om en schoot iedere voorbijganger aan om uit te leggen met welke door hem bedachte wending de speler aan het bord zich had kunnen redden of het potje had kunnen winnen. Met zijn ogen weer op het bord gericht stond hij dan hoofdschuddend de stelling te bekijken, terwijl het katoen op zijn vetgewelfde borstpartij steeds donkerder blauw werd.
Toen ik zette en hij een gespeeld gesmoorde wanhoopssnik liet horen, stond ik op het punt om hem toe te bijten: "Als jij dan zo goed bent en ik zo slecht, waarom sta je je dan in vredesnaam hier te ergeren?" Ik deed het niet. Aan asocialiteit van een zo ontluisterende soort is toch niets meer te doen. Ik hoorde de klok en zag mijn tegenstander zijn vrijwel gewonnen stelling weggooien door eeuwig schaak toe te staan.
En toen ging het beest helemaal los. Zijn clubgenoot dwong hij min of meer om de partij met behulp van zijn notatieformulier na te spelen tot ze bij de stelling kwamen waar hij zijn genialiteit wel eens eventjes zou gaan tonen. Ik weet nog wel dat ik dat vreemd vond, want als je dan zo getalenteerd bent dan zet je zo'n stelling toch even uit je hoofd op? Alsof het de schuld van mijn tegenstander was dat niet alleen hij, maar ook zijn team nu niet verder was gekomen dan remise, begon hij zijn verbale zegetocht. Met wittige mondhoeken en sproeiwoorden doceerde de grootzweter, af en toe onderbroken door een ingehouden boer: "En dan offer je je paard op e5, waardoor je pion nie meer te stoppe is snappie! Je had de winst voor het grijpe. Zo simpel. Ik begrijp nie dat je dat nie zag! Gewoon effe je paard offere op e5 snappie en op je gemakkie..., kat in 't bakkie... snappie?"
Er had zich tijdens dit alles al een tijdje eerder een zwijgende oudere heer als toeschouwer bij het groepje gevoegd. Keurig in het pak. Licht kalend. Gouden brilletje. Iemand met natuurlijk gezag. Hij zette het paard op e5, maar nam het offer niet aan aan zoals in de analyse van onze kwelgeest. In plaats daarvan nam hij met mijn paard een pion met schaak. De enige manier om dat op te heffen was het paard te slaan met de dame, waarna een loperzet mijn tegenstander de dame en de partij zou hebben gekost.
"Als de heren mij nu willen excuseren", sprak de man, "het is al laat en ik moet thuis, alvorens me ter ruste te begeven, de kattenbak nog schoonmaken eh... snappie...?" Ik keek triomfantelijk om me heen, maar de Bolle was op wonderbaarlijke wijze plotseling volkomen spoorloos.
Voorafgaand aan de vijfde ronde werden Wim Jongeneel, als voorjaarskampioen 2023, en John van Waardenburg, als tweede, door de voorzitter gehuldigd. De als derde geëindigde Dick Korteland werd bij verstek langdurig toegejuicht.
De partij aan de kop van de ranglijst tussen Wim Jongeneel met wit en Pearl Uyttenhove werd een Pirc. Aan het begin van het middenspel was de iets betere stelling voor Pearl, maar echt schokkend was het voordeel niet. Rond de twintigste zet was er sprake van evenwicht en werd er behoedzaam gelaveerd. Er hing een fikse remisewolk boven het bord toen Wim plotseling een toren weggaf. Hij had het kennelijk niet gezien toen hijzelf een loper op de korrel nam. De uitkomst leek mee te vallen een loper en een pion tegen een toren. Maar jammer genoeg voor Wim was de veel betere stelling nu wel voor Pearl. Met een kwaliteit en een vrije b-pion voorsprong, een pion die al snel tot veld b2 gevorderd was, was er voor wit op den duur geen houden meer aan. (Wim Jongeneel - Pearl Uyttenhove 0−1)
De tweede partij op de indelingslijst was die tussen Jisk Liemburg en Han van Gorkom. Jisk: "Han koos met zwart voor een Pirc-ontwikkeling in de opening. Altijd lastig te bestrijden. Bij het rondwandelen (wat ik graag doe) zag ik dat Wim Jongeneel met hetzelfde geconfronteerd werd. Alleen daar werd door Pearl de zwarte loper naar e7 verplaatst terwijl Han de loper naar g7 zette. Dus daar had ik ook niets meer aan. Toch lukte het aardig om iets van een stelling op te bouwen. Achteraf bleek zelfs, dat Stockfish' aanbevelingen door beiden netjes opgevolgd werden. Maar ja, dat is achteraf, want tijdens de partij had ik er geen goed gevoel bij. De elfde zet van Han was echt niet goed. Helaas zag ik niet hoe dit afgestraft moest worden. We zagen het zelfs allebei niet tijdens de analyse na de partij en vonden de bereikte remise (herhaling van zetten) best wel een terechte uitslag. En ach, we waren redelijk op tijd klaar, het was lekker warm in het pand en de koffie smaakte als vanouds." (Jisk Liemburg - Han van Gorkom ½−½)
John van Waardenberg bracht met wit maar weer eens 1.b4 op het bord. Deze keer tegen Henk Meinderts. In de opening en het begin van het middenspel was er weinig te beleven. De tegenstanders hielden elkaars zetten oplettend in de gaten en de partij in evenwicht. 18.c5 van John van beslist een misgreep, maar Henk maakte er geen gebruik van. Langzamerhand verdwenen alle stukken van het bord op twee paarden na. Geen moment waren in de partij de remisegrenzen overschreden tot Henk met 44...Kd8?? een grote fout maakte. Een paardvork kostte hem de pion op g6, waardoor John daar, na het met zijn koning ophalen van de h-pion, de partij met een vrije g- en h-pion kon gaan beslissen. Dat wenste Henk niet af te wachten. (John van Waardenberg - Henk Meinderts 1−0)
De voorzitter schreef het volgende over zijn partij tegen Piet Schuller: "Nadat het me uiteindelijk toch nog gelukt was om een tamelijk kloppende indeling eruit te peuren, konden we met onze partij beginnen. Mijn hoofd was echter nog niet geheel op orde, maar hoe dan ook, we gingen van start.
Gelukkig had ik wit, dus kon ik zelf kiezen welke opening ik van stal zou halen. Welnu, ik opende met de pion die links naast die voor mijn dame stond en dan weet je het wel: Engels met 1.c4. Piet speelde terug met 1.c5. Ik vervolgde met paard f3, en Piet met paard c6, en zo gingen we nog een zet door, totdat Piet zei: "Wacht eens, je hebt de stukken niet goed opgezet. Jouw koning en je dame staan niet op het juiste veld!" Nou, je ziet, ik was nog niet geheel helder en toen ik dus na eerst mijn koning en dame op het goede veld gezet te hebben eens naar mijn stelling keek, werd ik daar vanwege f4, mijn laatste zet, niet echt blij van. We zijn toen maar opnieuw begonnen en jawel, wederom met 1.c4 c5! Op zet 16 kan ik met een paard een toren bedreigen, dus die heeft Piet verzet, maar hierna kan ik wel door een nu vrije loperlijn een paard gratis ophalen.
Op zet 21 gaan we de tweede fase in van de partij met wit op een loper voorsprong. Door een loperzet op zet 28 pen ik Piets toren. Kortom, dan denk je natuurlijk: met twee torens en een dame, tegen een toren en een dame en beiden nog zes pionnen, de buit is binnen. Ik verdubbel mijn torens op de c-lijn en dacht dit kan niet meer fout gaan. Waarschijnlijk was mijn bril wat beslagen of zat ik nog teveel aan alles te denken wat mis gegaan was, want wat deed Piet? Die sloeg gewoon mijn toren met de pion waarmee hij mijn loper geslagen had. Een totale black-out zullen we het maar noemen. Hoe dan ook, we stonden weer helemaal gelijk qua materiaal! Gelukkig kon ik nog wel dat gemene pionnetje oprapen en kon ik met het ene pionnetje voorsprong in het vervolg van deze opmerkelijke partij de situatie zo dreigend maken dat ik zes zetten later toch de partij won." (Cor Paans - Piet Schuller 1−0)
Ton van der Breggen koos de witte stukken om tegen publiekslieveling Connie Komen te spelen. Er kwam een Ponziani op het bord, waarin Ton door een onnauwkeurigheidje al snel twee pionnen achter kwam te staan. Door goed tegenspel van Ton kwamen er toch kleine kansen voor wit, maar toen Ton zich met 25.De2 wat al te filantropisch opstelde ging het punt na 25...Pxe2 naar Connie. (Ton van der Breggen - Connie Komen 0−1)
De partij tussen Rob Truijens en Willem Weerdesteijn is gespeeld en op reglementaire wijze beëindigd. Maar op verzoek van beide spelers wordt de partij voortaan geacht als zijnde niet gespeeld. Het is dan ook daarom dat er hier van de partij geen wedstrijdverslag zal worden gepubliceerd. Aangezien er in een niet gespeelde partij ook geen winnaar kan zijn en derhalve ook geen verliezer zullen wij die dan hier ook niet vermelden. Van de lezer wordt voorts verwacht dat hij een en ander zal respecteren en dit stukje derhalve niet zal lezen. Om competitievervalsing te voorkomen zal het niet bestaande resultaat van deze niet gespeelde partij echter wel in de ranglijsten worden verwerkt. (Rob Truijens - Willem Weerdesteijn 1−0)
In een opening die in de ECO wordt aangegeven met 'D01 Richter Veresov. 3.Lf4' vond Fons Claessen dat hij met wit wat minder uit de opening was gekomen. Dat viel wel mee tot hij zijn eigen witveldige loper insloot en slaan op h7 in ieder geval nog een pionnetje in ruil voor die loper opleverde. Tegenstander Jan Siebelink zal het stuk in dank hebben aanvaard. Het betekende in ieder geval dat Fons alles op de aanval moest gooien en dat deed hij ook. Een penning met de witte toren van de pion op e6 met daarachter de dame op e7 en later op e8, leverde Fons eerst de pion van d5 en even later die van f5 op. Drie pionnen voor een stuk maakte dat ook de computer achteraf de stelling als gelijk beoordeelde. Fons bood remise aan. Jan accepteerde. Op dat moment had Jan met het stukoffer Lxg2 groot voordeel kunnen bereiken, maar die zet was lastig te vinden. (Fons Claessen - Jan Siebelink ½−½)
Koos van Dalen hield zich tegen Wim Platje in een loperspel precies vijf zetten in en kon toen zijn offerbegeerte niet langer weerstaan. Na 6.Lf7+ Kxf7 7.Pg5+ waren er echter simpelweg niet genoeg stukken in de aanval om Wim van streek te maken en nadat het paard van g5 verjaagd werd was het met een stuk voor een pion voor zwart zaak om rustig te bouwen aan een solide stelling. Dat lukte gaandeweg de partij goed en Wim pikte nog een pionnetje mee. Koos bleef heel actief en aanvallend spelen, hij had immers geen keus, maar na een verkeerd berekende combinatie sneuvelde er nog een wit paard. En toen er even later mat in drie op het bord stond gaf Koos het op. (Koos van Dalen - Wim Platje 0−1)
De nieuwe ranglijst en een overzicht van de uitslagen vind je via "Intern" ⇒ "Ranglijst".
Alle foto's van deze ronde kun je zien bij "Intern" ⇒ "Foto's".
Reacties zijn altijd welkom. Plaats ze helemaal onderaan bij "Een reactie plaatsen". Je e-mailadres wordt niet zichtbaar bij de publicatie.
Sponsor van deze ronde:
Johan Went - Oud-speler van De Willige Dame