"Schaken is mentale marteling." (Garry Kasparov)
RONDEVERSLAG | Het citaat van ex-wereldkampioen Kasparov boven dit artikel mag dan wellicht in zekere zin waar zijn, maar als schaken werkelijk een mentale marteling is, dan heeft de schaker er in ieder geval toch zelf voor gekozen dat te laten gebeuren.
Wel zit er een zeker element van verslaving, "Hier sta ik, ik kan niet anders", in het schaken, maar de doorsnee speler gaat het toch voornamelijk om het plezier in het spel. Althans, dat beweren ze. "Ach, het is maar een spelletje." Toch bekruipt me wel eens het gevoel dat er bij velen toch wat meer achter zit dan alleen maar plezier. Uiteindelijk draait het natuurlijk wel om winnen, de ander te slim af te zijn, maar sommigen gaan verder dan anderen om dat doel te bereiken.
Het lijkt wel of een heel scala aan onaangename menselijke karaktereigenschappen juist in het schaken hogelijk gewaardeerd wordt. We spreken van een stiekem zetje, een snood plan, een gluiperig aftrekschaakje, een slinkse combinatie en een listig valletje en als we door al deze valse doortraptheid hebben gewonnen, krijgen we nog een schouderklopje ook.
Toen ik nog een jonge schaker was vond ik het altijd het ergste als ik na een verloren partij de complimenten van m'n tegenstander voor mijn goede spel kreeg. "Wat een leugenachtige huichelaar", dacht ik dan altijd. Zit hier een partij schijnheilig te wezen, maar heimelijk zit-ie innerlijk heel vals in zijn vuistje te lachen om mijn overduidelijke onkunde. En dan ook nog even samen die shitpartij analyseren, want dat is zo hoffelijk naar je tegenstander toe. Bah, achterbakse, dubbelhartige rotvent met je onbetrouwbare, gemene karakter. Je zal thuis en op je werk ook wel een sluwe, onderduimse geniepeling zijn...
En als jullie nu denken, dat het bovenstaande meer over mij in die tijd zegt dan over mijn tegenstander, dan zouden jullie best wel eens tot op zekere hoogte gelijk kunnen hebben. Met dit verschil echter dat ik nooit achterbaks, gluiperig of doortrapt geweest ben. Hoogstens enigszins perfide, ambigu en equivoque, hoe dubieus dat dan ook moge klinken.
Goed, na deze verbazingwekkende hoeveelheid synoniemen voor en associaties met het woord 'vals' gaan we maar eens kijken hoeveel stiekeme zetjes, snode plannen, gluiperige aftrekschaakjes, slinkse combinaties en listige valletjes door de Willige Dames in al hun doortraptheid in de vijfde ronde werden geproduceerd:
Volgens Pearl Uyttenhove had Wim Vink in zijn favoriete Bird-opening al na een zet of tien kunnen winnen. Wim twijfelde daaraan, maar de computer achteraf niet. Wim had inderdaad op uiterst geniepige wijze een tweetal pionnen buit kunnen maken. Hij zag het echter niet. Het middenspel bracht Pearl langzaam maar zeker groot voordeel dat hij naar een gewonnen eindspel kon uitbouwen. Of Wim nu zo doortrapt speelde of dat Pearl het verkeerd deed... De partij eindigde in remise.
Van de partij tussen Tabitha Snikkers en Jisk Liemburg is me slechts ter ore gekomen, dat een plotseling mat Jisk de overwinning bracht. Ik kan dus helaas niet zeggen of het sluwigheid van Jisk was dan wel gewoon een grote fout van zijn tegenstandster.
In een Benoni besloot Cor Paans de zwarte koningsloper op g7 te planten en een opmars met zijn e-pion naar e4 in te zetten. Dat verliep niet geheel naar wens, want na eerst twee pionnen te hebben gewonnen veroverde Pieter Sandijck ook nog slinkserwijze een toren en was het punt voor hem.
Naomi Snikkers en Johan Went speelden remise. Beiden waren het erover eens dat er zo belabberd werd gespeeld dat ze unaniem besloten het punt te delen. Ook als het niet unaniem zou zijn geweest was het naar alle waarschijnlijkheid toch op een gelijkspel uitgedraaid.
Bij Erik Brok en Gijs van Willigen kwam de Tompowsky-opening op het bord. Gijs had in de opening kans om op verraderlijke wijze een pion te winnen, maar liet dat na en verloor er zelf een. Een sluikse combinatie leverde hem later wel de kwaliteit op en even later een pion. Gijs had zeker grote winstkansen, maar een vileine dame-uitval naar eeuwig schaak van Erik leverde hem tenslotte een half punt op. De andere helft van het punt is waarschijnlijk naar Gijs gegaan.
Piet Schuller won zijn partij van Koos van Dalen. Bijzonderheden zijn helaas onbekend, maar Piet kennende zal het waarschijnlijk wel weer met een of andere boosaardige combinatie gebeurd zijn.
In de Steinitz-verdediging van het Spaans kwam Wim Platje tegen John van Waardenberg in voor hem bekend vaarwater. De partij werd niet ontsierd door wat voor gemene zetjes dan ook en eindigde tamelijk geruisloos in remise.
Het toppunt van kwaadaardigheid kwam op het bord in de partij tussen Fons Claessen en Willem Weerdesteijn. Willem had zijn avond niet en tuinde al op de vierde zet in een smerig valletje dat door Fons in het Gesloten Siciliaans werd opengezet. In plaats van de op f7 op visite komende loper van Fons te slaan en te berusten in pionverlies ging Willem argeloos met zijn koning op stap, verloor vervolgens een stuk en toen arglistige Fons ook nog een familieschaak kon geven dat Willem de dame kostte, was het na dertien zetten over.
Dick Korteland zit tegen de toppers van De Willige Dame vaak de sterretjes uit de hemel te spelen, maar na zijn deceptie tegen Connie Koomen vorige week is hij kennelijk enigszins van slag. Tenzij Rob Truijens natuurlijk weer een van zijn ploertige winnende trucjes heeft uitgehaald, maar die heb ik dan even gemist.
Paul de Roos kwam langzaam maar zeker beter te staan tegen Ton van der Breggen. Het laatste wat ik van de partij heb meegekregen was het duivelse glimlachje op het gezicht van Paul die op dat moment comfortabel twee pionnen voorstond. Dat bleek later voldoende voor de winst.
De nieuwe ranglijst en een overzicht van de uitslagen vind je via "Intern" ⇒ "Ranglijst".
Alle foto's van deze ronde kun je zien bij "Intern" ⇒ "Foto's voorjaar 2019".
Sponsors van deze ronde:
Nick Kimenai - Speler van De Willige Dame
Erik Brok - Speler van De Willige Dame
NN - Speler van DWD die onbekend wenst te blijven.