Halsstarrig speelde hij door en verdomde het om op te geven. Eigenlijk had hij geen schijn van kans meer met een loper achter. Hardnekkig weigerde hij zijn tegenstander, die er ook niets aan kon doen, de hand te schudden. De anderen van zijn team begonnen ongeduldig te worden en sijpelden de een na de ander naar huis. Ze stonden immers toch al met 5½-1½ achter? Wat maakte zo'n laatste verliespartij nou nog uit?
Koppig vond hij steeds weer die ene verdedigende zet, waardoor zijn tegenstander geen voortgang boekte. Zo had hij de hele partij gespeeld. Telkens weer had hij de juiste zet gevonden en was remise binnen handbereik geweest. Sterker nog, als hij in de opening maar had gedaan wat hij had overwogen en niet zo bang was geweest voor de eventuele gevolgen dan zou hij allang tevreden met een punt op zak langs de andere borden hebben kunnen slenteren. Maar die ene trieste, veel te snel uitgevoerde zet. Hij had op zijn handen moeten blijven zitten...
"We gaan hoor Willem. Doe jij het licht uit?" Het geintje van de laatste teamgenoten die de zaal verlieten maakte hem woest. Het kostte hem de grootste moeite om de stukken op het bord te laten staan. Hardnekkig hield hij vol, naarstig zoekend naar die ene kans op een wonderbaarlijke zwendel. Hij vond hem niet. Toen eindelijk zijn stelling langzaam ineen begon te storten trok de serene uitdrukking der berusting over zijn gelaat en werd hij op slag weer zichzelf. Quasi achteloos keek hij op van het bord, monsterde de laatste sadistische toeschouwers, keek hoe zijn klok van de laatste minuut naar alleen nog maar seconden overging en sprak: "Kom, ik denk dat ik maar eens naar huis ga..."
De Willige Dame 2 bleef helaas in de hoek waar de klappen vallen en verloor van Barendrecht/IJsselmonde 2 met 6½ - 1½. Ik had de indruk dat het net als in mijn partij niet aan de kracht van de tegenstanders alleen had gelegen. Van de andere partijen heb ik weinig meegekregen, maar aan mijn verzoek om me een paar regels wedstrijdcommentaar toe te sturen werd gelukkig massaal voldaan.
John van Waardenberg speelde aan bord 1 met wit tegen André Coenen en meldde: "Er kwam een soort Koningsindisch op het bord. Ik verzuimde echter om na d4 ook c4 te spelen terwijl zwart zijn koningspaard via e7 ontwikkelde. Geen idee of het een of andere theorie is, maar eigenlijk kwam ik er de hele wedstrijd niet aan te pas en liep alleen maar achter de feiten aan."
Nick Kimenai gaf me na afloop van de avond, er was er dus toch nog eentje achtergebleven om me van impulsieve en onbezonnen daden af te houden, zijn notatieformulier. Met wit bestreed hij op het vijfde bord Ed Lammens, die het Boedapester gambiet speelde. Nick deed geen moeite om de gambietpion te behouden en bouwde een gezonde stelling op. Ed probeerde op de koningsvleugel tot een aanval te komen, maar Nick speelde alert en gaf geen kansen weg. Een remise zou een terechte uitslag zijn geweest ware het niet dat hij op de 40e zet een pion verloor en zich drie zetten later pardoes mat liet zetten.
Pearl Uyttenhove zond me een uitgebreid en vermakelijk verslag: "Man, man, man, wat was dit slecht! Als Naomi dit had gezien, zou ik een hatelijke opmerking naar mijn hoofdje geslingerd krijgen! Met zwart aan bord vier beantwoord ik e4 van Pieter Kwekkeboom met e5. Na 2.Pf3, Pf6 3.d4!,.. zitten we in de Steinitz-variant van het Russisch. Te passieve stukkenopstelling van zwart vormt de basis van mijn toekomstige problemen. Na ruil krijgt wit een pion op e5 en een halfopen f-lijn. Nog niks aan het handje, maar ik manoeuvreer over de koningsvleugel daar waar ik dat over de damevleugel had moeten doen.
Man, man, man, wat is het slecht! Met de aandacht van een schildpad op weg naar zijn winterslaap ruil ik de zwartveldige lopers om de stelling te ontlasten. Foute keuze, het helpt wit om zijn agressieve aspiraties te verwezenlijken.
Ik krijg druk op mijn koningsstelling en heb te weinig ruimte om te manoeuvreren. Wit poot een toren op f6 neer die ik aanvankelijk negeer. Maar een paar zetten later neem ik - verblind door hebzucht - zijn kwal tóch aan! Wit krijgt een gedekte pion op f6 die met mijn g-pion op de zesde rij moordlustig naar mijn koning grijnst.
In dit soort stellingen zijn torens onroerend goed en hebben de dame en de lichte stukken de hoofdrol. Waar mijn paard tot dan toe al wits agressieve ambities frustreerde, begint Pieter nu glunderend te rekenen. Een paardoffer op de damevleugel geeft hem een extra tempo in de aanval op de koningsvleugel. Mijn tegenaanval op de damevleugel is too little too late.
Wit weet te verdubbelen op de h-lijn en punt h7 is zwaar onderverdedigd. De counter op de damevleugel levert mij welliswaar twee pionnen en twee schaakjes op, maar ik kan h7 niet meer met tempo gedekt krijgen. Met een schaak der wrake neem ik afscheid van de partij. Pieter neemt glunderend mijn handdruk in ontvangst.
Zen out. Morgen mag ik weer naar de interne competitie. Nooit een kwal aannemen als je dat je belangrijkste verdediger kost!"
Cor Paans stuurde me de volgende karakteristiek van zijn partij: De opening 1. d4, Pf6 2. f4, e6 3. e3, c5 had ik nog niet veel op het bord gehad. Het maar even rustig aankijken was mijn gedachte. De partij ontwikkelde zich rustig verder en er ontstond een aanval van wit op de koningsvleugel. Wit liet na om door te stoten met de g-pion en na Pc3 ontstond voor mij deze gunstige stelling. Wat afgeleid door de resultaten op de andere borden koos ik toen voor de gemakkelijkste weg.
Ik had de combinatie: slaan met paard h7 op g5, Txe7, Pxf3 ook gezien maar koos daar niet voor, stom natuurlijk, want dan had ik gewoon gewonnen gestaan met een stuk en twee pionnen meer. En bij een verdediging met de dame door wit een pion voor en had ik de aanval geheel kunnen overnemen!! Er is ook nog mogelijkheid om de koning naar g2 te spelen, dan heb ik een loper en twee pionnen tegen een toren, maar dan is het ook nog zeer onduidelijk (en moeilijk).
We laten Willem Weerdesteijn aan het woord die aan bord 3 speelde tegen Rinus Bongers: "Ik speelde met wit. De naam van de opening ken ik natuurlijk niet, maar het was: 1. d4, d5; 2.c4.c6; 3. Pf3.e6. (Geweigerd Damegambiet. Red.) Zwart kreeg het initiatief en oefende zware druk uit op f3 en f2 (2xT + D), maar een winnende voortzetting was moeilijk te vinden en wit dreigde met acties op de damevleugel. Nadat de e-lijn was geopend kwam wit uit de verdrukking en bereikte uiteindelijk een plusremise. (Zwart had in het eindspel een dubbelpion op de g-lijn.) Voordat wit daaraan toekwam moest hij nog even nauwkeurig spelen, maar met een volstrekt overbodige zet draaide wit zich weer eens zelf de nek om: Mat in één.
Pieter Sandijck voelde zich niet optimaal. Maar om, als je hebt toegezegd om te rijden, op zo korte termijn nog af te zeggen dat is ook zoiets. Van Cor mocht hij daarom aan een wat lager bord spelen en zo moest het dan ook maar zijn. Uit eerdere ervaringen had Pieter geleerd dat je met een ziek hoofd achter het bord bepaald niet beter gaat spelen. Niettemin vond hij de volgende morgen tijd om te schrijven: "Toen je vroeg om een commentaar over mijn partij heb ik maar besloten om het aan Fritz te vragen, want mijn hoofd is daarvoor nog steeds te getroubleerd. Het bleek om een geweigerd damegambiet te gaan en nergens is tijdens de partij de remisegrens overschreden, wat ik achteraf toch wel een prestatie van mezelf vond. Na 39 zetten en een behoorlijk leeg bord werd op mijn voorstel tot remise besloten waarmee Fritz (0.00) het volledig eens was."
Fons Claessen stuurde me de partijnotatie van zijn treffen met Rien van Wilgenburg. Fons opende met 1. d4 en speelde in een Damepionspel het Londonsysteem met Lf4. De partij bleef gedurende de gehele speeltijd in evenwicht. Fons zag op tijd in dat hij een mindere zet terug diende te nemen en deed dat ook. Nadat de dames waren geruild zat er echt geen muziek meer in de stelling en besloten de spelers tot remise.
Klik hier voor de volledige uitslagen van deze wedstrijd.
De ranglijst en een overzicht van alle uitslagen vind je nadat de competitieleider van de RSB deze heeft bijgewerkt via "Extern" ⇒ "DWD-2 Klasse 2A".