Ronde vijf: “Schuld en onschuld”

"Hypocrisie en bedrog hebben korte vleugels." (Christoph Lehmann)

RONDEVERSLAG | Samen slenteren ze  door de winkelstraat. Zoals iedere avond waren ze bij elkaar gekomen bij de grote houten bank die tegenwoordig bij het bronzen standbeeld van Johan en Cornelis staat...

Daar hebben ze ook deze avond weer afgesproken. Doorgaans blijven ze er dan een tijdje rondkijken, maar daarna gaan ze weer gauw op weg, want het trekt aan ze. Onweerstaanbaar als altijd. Langzaam lopen ze van de Voorstraat de Vriesestraat in op weg naar de tapperij, die vroeger, toen de vorige eigenaar er nog was, gewoon café heette.

"Zeg Tinus", zegt Bertus, terwijl ze op weg naar de kroeg in de richting van het speelhuis van de schakers lopen, "ik heb van de week zitte leze dat ze met dat schake, je weet wel wat die lui hier verderop elke dinsdagavend zitte te doen, dat ze daarmee tegenwoordig ook al vals kenne zitte te spele. D'r schijnt een hele rel in dat wereldje van die schakers aan de hand te weze."
"O, ja? Hoe ken dat dan, valsspelen met schake?", vraagt Tinus, "zit er dan eentje met een extra verborrege konigin in ze mouw te spele of zo?  Zo as bij pokere in die westerns? Dat ze ineens vijf aze in een spel blijke te hebbe. Dat ze mekaar van vals spele beschuldige en dat ze met hun boevekoppe meteen beginne te schieten. Dat alle flesse wiskie achter de bar sneuvele. Zo zonde, vin ik dat altijd. Bijna een misdaad tegen de menselijkheid. Ik bedoel van die koninging dattie 'm dan uit ze mouw stiekem op het bord d'r bij zet, astie nodig is? Maar dan mot die ander dat dan toch wel merreke zeker? Of jat ie soms heel geniepig een schaaksteen van die ander ze bord astie effe niet kijkt dan?"

"Nee", antwoordt Bertus, "ik begrijp er ook het fijne nie van, maar er schijnt er eentje te weze die van allerlei computers seintjes krijgt welke zet ie mot doen. Teminste, dat zeg die andere dan weer en toen istie kwaad weggelope, die andere dus, maar die ene zegt dan weer dattie rustig in ze nakie wil spelen om ze onschuld te bewijze." "In ze nakie?", zegt Tinus, "je ken toch ook gewoon alleen zonder mouwe spele? Hebbie 't niet zo koud ook..., as in je nakie bedoel ik."

Bij het schaakpand blijven ze even staan en kijken naar binnen. De wekelijkse speelronde is kennelijk net begonnen, want op de borden staan nog vrijwel overal alle stukken en alle pionnen. "Ik denk", zegt Bertus, "dat de boel flesse zo vlak bij je tegenstander aan het bord toch niet zo makkelijk is. Kijk maar... Ze schrijve alles op die gaste. Daar zet je niet zomaar een stuk bij en een schaaksteen jatte gaat ook niet, want dan staat het niet op dat blaadje.. Maar hoe dat dan met die computers zit is mij ook een raadsel..."

"We kenne 't meschien gewoon effe binne vrage, hoe of dat 't zit. Die lui wete d'r vast wel meer van...", oppert Tinus, "'t zijn volges mij allemaal wel intelligentsia daarbinne." Maar Bertus schudt zijn hoofd. "Late we dat nou niet doen, Tinus. Ze zitte vast niet te wachte op een stelletje as wij en bovedien zit je voor je 't weet meschien wel hele diepe briljante gecompeliceerde gedachtegange te verstore... Worde ze nog boos ook..."

De mannen wenden zich van de ramen af en lopen langzaam verder. "Nou is het ook zo", zegt Bertus, "dat die ene die andere voor het gerecht heb gedaagd vanwege dat ie hem in ze goeie eer en faam heb betast. En dat ie daardoor nou geen geld meer ken verdiene, want ze nodige hem niet meer uit om mee te doen. En dan ken je geen geld verdiene. Hij schijnt honderd miljoen te eise voor al het rippetasieschadeleed dat ze 'm hebbe angedaan." Tinus knijpt zijn ogen samen en fluit even tussen zijn tanden. "Honderd miljoen...", fluistert hij, "wat je allemaal niet met een beetje wat houtjesschuive ken verdiene. Zou ik heel meschien ook wel nie meer helemaal te vertrouwe zijn..." "Hoor wie het zegt", bromt Bertus, "wees jij nou maar blij dat je de kroeg nog in mag..." Tinus kijkt wat verongelijkt maar zwijgt verder maar. Wie goed luistert hoort even later wel hoe hij zich zachtjes voor zich uit mompelend afvraagt: "Bij welleke boekhandel zou ik eigelijk, gewoon om zomaar is effe te kijke, een goed beginnersboekie kenne lene...?"

Volgen hierna de wekelijkse partijverslagen. Ronde vijf van de najaarscompetitie 2022:

 
De eerste negen zetten in de partij tussen Jisk Liemburg en Wim Jongeneel waren identiek aan die in de partij een week ervoor tussen Wim Jongeneel en Wim Platje. Allemaal liefhebbers van het Spaans. Wim Platje kwam na het vergooien van de winst met de schrik en een remise vrij, maar Jisk was minder fortuinlijk. Hij schrijft de redactie: "Voor het geval dat je, ondanks afwezigheid om de eer van DWD te verdedigen, nog iets aan het internet wil toevertrouwen omtrent ronde vijf van de interne competitie, bijgevoegd mijn partij tegen Wim Jongeneel. (Natuurlijk doe ik dat. Hartelijk dank Jisk! red.) Een Spaanse dit keer waarbij tot en met zet 15 niet echt iets bijzonders plaatsvond. Edoch daarna ging het helemaal mis met wit. Een manoeuvre met de loper had met het paard moeten gebeuren (meestal is een paard sneller). Wim zag het allemaal aan en deed het beter. Op de 19de zet hing wit zichzelf op, paardruil op c4 was beter. De fout op zet 21 versnelde de teloorgang en wit kon de bus nog op tijd halen." (Jisk Liemburg - Wim Jongeneel 0−1)

 
Wat begon als een Engelse opening werd door verwisseling van zetten de ruilvariant van het Geweigerd Damegambiet bij Cor Paans tegen John van Waardenberg. Het werd een partij, waarin dreigingen al snel door ruilen onschadelijk werden gemaakt. Ik neem aan dat er een foutje in de mij toegestuurde notatie zit, want anders zou wit stukwinst over het hoofd hebben gezien. Cor schrijft over de partij: "Mijn partij tegen John was alvast weer een goede partij om te kijken hoe het ook alweer met mijn opening zat. Bij de analyse thuis bleek dat we beiden het niet zo slecht gespeeld hadden. Op zet 21 bood ik remise aan in een gelijke stelling, en John accepteerde het voorstel. Natuurlijk hebben we nog even verder gekeken en toen bleek toch wel dat ik moest oppassen dat John het initiatief niet over mocht nemen, maar ja, hoe dat afgelopen zou zijn, zal altijd een raadsel blijven." (Cor Paans - John van Waardenberg ½−½)