"De duivel is op z'n duivelst als hij respectabel is"
(Elizabeth Barrett Browning)
RONDEVERSLAG | Eens, lang geleden, in de duistere tijden voor de uitvinding van de computer, voor de invasie van Facebook en Twitter, toen de schaakklokken nog moesten worden opgewonden, leefde er een rijke jongeman. Afkomstig uit een gegoede familie, gezond, aantrekkelijk en intelligent leek er voor hem een prachtige toekomst weggelegd...
Het tegendeel leek echter bewaarheid te worden, want hoewel hij alle aardse mogelijkheden bezat om zich gelukkig te voelen, voelde hij zich allesbehalve ingenomen met zijn leven. Hij was depressief, maar dat wist hij zelf niet, omdat dat woord toen nog niet bestond. Wel leed hij onder aanhoudende melancholische buien en een vrijwel niet aflatende vorm van Weltschmerz.
Toen hij na zijn zoveelste mislukte verloving, buiten zijn schuld natuurlijk, een avond met zijn vrienden in de plaatselijke herberg doorbracht, overviel hem als uit het niets een apocalyptisch ondergangsgevoel. Het leven betekende ineens niets meer voor hem. Alle zin leek uit het bestaan verdwenen. In plaats van de gezichten van zijn vrienden zag hij op zijn geld beluste parasieten. Graaigrijpers die enkel uit waren op gratis drinken en eten. "Ze zullen het hebben", dacht hij. Hij begon overmatig te drinken en gaf rondje na rondje. Hij liet allerhande soorten voedsel aanrukken. Op zijn kosten richtten ze een waar bacchanaal, een onmatige zwelgpartij, een losbandig drinkgelag aan. Een uitspatting als deze kende zijn gelijke niet in de historie van de hele streek. De kaarten kwamen tevoorschijn. Ongure valsspelers, beurzensnijders en flessentrekkers begonnen zich rond zijn speeltafel te verzamelen en speelden al gauw onuitgenodigd mee...
Nadat de nevelen in zijn geest aan het einde van de volgende dag waren opgetrokken en hij met wrang genoegen bemerkte dat hij volkomen berooid was, besloot hij met een zekere opluchting een eind aan zijn zinloze leven te maken. Aangezien het eind december was leek hem oudejaarsavond klokslag twaalf wel een bij uitstek geschikt, misschien wel voorbeschikt tijdstip. Schaakliefhebber als hij was wilde hij de laatste avond van zijn leven tezamen met het edele spel doorbrengen. In het halfduister, bij kaarslicht, verstreken zijn laatste uren terwijl hij bij het aanschouwen van de weergaloze partijen van de oude meesters nog wel enige bewondering voelde. Sloop er nu wat twijfel over zijn radicale beslissing bij hem binnen?
Plotseling klonk er een daverende klap en verspreidde er zich een dichte wolk rook in de kamer. Uit de dampen maakte zich een gestalte los. Het was de duivel... Schaterlachend richtte hij zijn blikken op de jongeman die zich gelukkig nog net niet doodgeschrokken was. Zou dat wel gebeurd zijn, dan had ik nu een heel ander eind aan dit verhaal moeten breien. "Wat dacht je ervan, om je laatste partijtje tegen mij te spelen?", lachte Mephisto. "Een heel speciaal spelletje!", grinnikte hij, "Met als inzet je ziel!" Zachtjes vervolgde de hellevorst: "Je verspeelt er toch niets mee, want als je jezelf van kant maakt dan kom je toch vanzelf bij mij terecht!"
"Ik ben voor de duvel niet bang, Beëlzebub", zei de jongeman dwars, "en dus ook helemaal niet bang om tegen jou te spelen!" De jongeman wilde, koppig en tegendraads als hij was, niet laten merken dat hij een bijna radeloze angst voelde voor Lucifer. Toch zette hij de stukken op en met plotseling hese stem bracht hij er nog net uit: "Neemt gij maar wit, Satan."
Ze speelden, maar al gauw bleek dat de duivel veel te sterk was. Na een tijdje had hij de zwarte dame, twee zwarte torens en nog wat kleingoed veroverd en kondigde mat in vier zetten aan. Bovenaan deze pagina kunt u, aandachtige lezer, de stelling bekijken die op dat moment was bereikt. En terwijl de klok het middernachtelijk uur langzaam begon te slaan speelde de duivel: 1.Pd4+ er volgde 1...Kd6, 2.Dxd7+ Pxd7 3.Txd5+ Pxd5. Triomfantelijk gruwelgrijnzend pakte de duvel de toren om de matzet 4.Te6 uit te voeren. Ineens bevroor hij halverwege de beweging en liet de toren uit zijn klauwen vallen. Zijn opengesperde ogen verlieten bijna hun kassen. Een ijselijke helleschreeuw ontwrong zich aan zijn keel en met satanisch gehuil verdween de duivel gehuld in een geweldige dreun. Verstikkende geelgroene zwaveldampen spoten in het rond...
Langzaam werd de kamer weer zichtbaar. De jongeman, nog wit tot onder zijn haardos van de schrik, raapte de toren op. En toen hij hem onder de laatste galm van de klok op e6 neerzette zag hij dat er op het bord een kruis was ontstaan...
En nu de duivelse dilemma's waarvoor de spelers van de zevende ronde zich geplaatst zagen:
De opening in de partij tussen John van Waardenberg en Wim Jongeneel staat te boek als het Neo-Koningsindisch. De gespeelde variant wordt de Oost-Indische verdediging genoemd. Waarschijnlijk zal dat de spelers, gelukkig maar, niet bekend zijn en wordt hun geheugen derhalve niet met dergelijke vrij nutteloze kennis belast. De partij was maar een beetje minder fraai dan de naam van de gespeelde opening. Aan het begin van het middenspel speelde John wat al te optimistisch de zet 14.e4. Die pion had Wim zonder problemen in de tas kunnen stoppen. Hij speelde een andere zet en daarmee was de eerste en tevens de laatste kans op voordeel voor een van de spelers verdwenen. Er volgde nog een strategisch gevecht van een zet of dertien, maar het evenwicht werd niet verbroken. (John van Waardenberg - Wim Jongeneel ½−½)
Koos van Dalen mocht het met wit opnemen tegen Pearl Uyttenhove. 1.f4 de Bird-opening. 1...e5 het Fromgambiet. Een ondernemend stel deed een stelletje ondernemende zetten om te komen tot stellingen van waaruit iets ondernomen kon worden. Helaas voor Koos bleek Pearl de beste ondernemer. Na de inleidende beschietingen moest aan de stelling van Pearl toch de voorkeur worden gegeven. Koos had hier en daar al wat tempi prijsgegeven en dat hinderde zijn ontwikkeling. (Bedoeld wordt de ontwikkeling van de stukken op het schaakbord. red.) De lange rokade van Koos bleek ook niet de juiste keuze, want de aanval op de damevleugel door Pearl stond eigenlijk al een tijdje in de steigers. Stukkenruil hielp niet meer. En hoewel Pearl een mooie combinatie naar damewinst miste en ook nog een keer een mindere voortzetting koos, werd de situatie uiteindelijk voor Koos hopeloos. Een zet voor het mat gaf hij op. (Koos van Dalen - Pearl Uyttenhove 0−1)
De doorschuifvariant van het Schots nam bezit van het bord in de partij tussen Ton van der Breggen en Willem Weerdesteijn en bezorgde de met wit spelende Ton een comfortabele opening. Willem ging er voortvarend tegenaan met de opmars f7-f5-f4 en slaagde erin om na aanvallende manoeuvres op de koningsvleugel gelijk spel te bereiken. Na wisselende kansen kwam dan toch de fout. Hij was van Ton en het kostte hem een ros. Die diefstal had het einde al kunnen zijn, maar dat kwam pas na nog 27 zetten van harde strijd toen Willem Ton mat zette. (Ton van der Breggen - Willem Weerdesteijn 0−1)
Michel Verheij besloot de openingsboeken te herschrijven met 1.g3 2.b3 3.Lg2 en 4. Lb2. Het fianchetteren van beide lopers dus om van daaruit het centrum te controleren. Overigens wordt de opening al na 1.g3 de Benko-opening genoemd, dus geheel origineel is deze manier van spelen niet. Tegenstander Han van Gorkom deed het rustig aan en zette er met 1...d5 en 2...e5 een centraal pionnenduo tegenover. Na een gelijk opgaande opening kwam Han stapje voor stapje beter te staan. Hij begon een meedogenloze omsingelende verwurging van de witte veste. Er bleven tegen het einde eigenlijk geen speelbare zetten meer over voor Michel. Opvallend was dat er op het einde nog maar een loper en een pion aan beide zijden van het bord waren verdwenen, maar met een keurige combinatie en geholpen door wat foutjes van Michel zette Han de witte koning mat. (Michel Verheij - Han van Gorkom 0−1)
In een Oud-Indische opening leek Gijs van Willigen met zwart een acceptabele stelling te bereiken tegen Jan Siebelink. Helaas voor Gijs bleek zijn loperoffer op h3 nogal incorrect. Twee pionnen weliswaar voor een stuk, maar geen enkele compensatie en al helemaal geen dodelijke aanval in het verschiet. Toen Gijs op de 23ste zet een loperoffer bracht, dat toch anders uitpakte dan gehoopt verzette hij zich nog 20 zetten tegen een onafwendbaar einde. (Jan Siebelink - Gijs van Willigen 1−0)
De nieuwe ranglijst en een overzicht van de uitslagen vind je via "Intern" ⇒ "Ranglijst".
Reacties zijn altijd welkom. Plaats ze helemaal onderaan bij "Een reactie plaatsen". Je e-mailadres wordt niet zichtbaar bij de publicatie.
Sponsor van deze ronde:
Lokhorst en Zoon - Oosterse tapijten