"Het bedrog heeft ook zijn goede kanten, het kan onze ogen openen."
(Georges Guilbert)
RONDEVERSLAG | Niet zo lang geleden zat ik even op een uiterst oncomfortabel zitblok in een winkelcentrum naar de voorbijgangers te kijken. Nee, ik zat ze niet te observeren. Mensen die beweren dat te doen, weten doorgaans niet eens wat er voor een goede observatie nodig is. En aangezien ik dat ook niet meer weet - ik heb het lang geleden in het kader van mijn opleiding wel eens geleerd - zat ik dus alleen maar gewoon te kijken en wat beweegt trekt nu eenmaal automatisch de aandacht.
Het was vrij druk. Een voortdurende stroom voorbijgangers werd in een ondeugend hoekje van mijn gedachten voorzien van een etiket met naam. Ik kan er niets aan doen. 't Gebeurt gewoon. En je ogen sluiten is ook geen optie, want voor je het weet komt er iemand bij je kijken of je een beetje dood bent of anderszins niet helemaal jofel.
Het Rollatorvrouwtje, de Buikmeneer, de Meerbuikmeneer, de Nogmeerbuikmeneer, juffrouw Scheurbroek, Max en Lewis Scootmobiel. Een rijk geschakeerd gezelschap trok aan me voorbij. Scheurbroek..., Scheurbroek zeg je? Ja, ik zie diverse jongedames (en een enkele jongeman) lopen die allemaal wel een of meerdere scheuren in hun jeans hebben. Het kan haast niet anders dan dat dit geen toeval is. Wel vreemd om gescheurde broeken kennelijk tot eigentijdse en modieuze kleding te verheffen. Dat moet wel haast zo zijn, want de kans dat vrijwel op hetzelfde moment zoveel jonge vrouwen van hun al dan niet elektrische fiets zijn gevallen en daarbij hun broeken hebben gescheurd lijkt me redelijk nihil.
Ik heb me later laten vertellen dat het hier de zogenaamde 'Ripped Jeans' betreft. De broeken worden dus eerst gemaakt en daarna weer mismaakt door er scheuren in te maken. In de reclames tref ik aan: "Of het voor jou nu gaat om ‘hoe groter, hoe beter' of je juist op zoek bent naar een afwerking die 'understated cool' zegt: onze selectie gescheurde jeans heeft iets in elke stijl. Jeans met gescheurde knieën in slim en baggy pasvormen, met alles van ultragrote gaten en 'nauwelijks te zien'-scheuren."
Er schijnt zelfs een hele industriële technologie achter te zitten om de scheuren op maat te maken. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het vooral een kwestie is van slimme reclame, sluwe marketing en geld, heel veel geld. Als je er maar genoeg op hamert dat het echt 'cool' is, als er maar genoeg 'influencers' de loftrompetten over de nieuwe rage steken, en als de eerste schapen over de dam zijn, dan gaan de vooral jonge consumenten op een gegeven ogenblik vanzelf wel behoorlijk massaal door de knieën. En zo is het natuurlijk in alle na-oorlogse jongerenculturen geweest. Je onderscheidt je van datgene waar je je tegen afzet, maar wel het liefst zelf ook behorend tot een groep. Gelukkig is het een tamelijk onschuldig verschijnsel denk ik. Liever Jean the Ripper dan Jack nietwaar? Eens komen de aanhangers van de scheurbroeksekte er toch wel achter dat ook zij ordinair zijn bedrogen.
Er bestaat immers al heel lang een sprookje dat hetzelfde onderwerp bespreekt. In "De nieuwe kleren van de keizer" liep de keizer zelfs in zijn ondergoed over straat, omdat niemand, de keizer inbegrepen, durfde toe te geven dat ze zijn nieuwe kleding niet konden zien. Twee bedriegers, die zich voor wevers uitgaven hadden iedereen wijsgemaakt dat ze de mooiste stoffen konden weven die je je maar denken kon. Niet alleen de kleuren en het patroon waren ongelooflijk mooi, maar ook hadden de kleren die ervan gemaakt waren, de wonderbaarlijke eigenschap dat ze onzichtbaar waren voor iedereen die niet voor zijn ambt deugde of die onvergeeflijk dom was.
Er komt vast wel weer een kind dat gewoon zegt dat je belazerd wordt met die scheuren in je broek. Ondertussen is het bij het schaken natuurlijk wel schering en inslag (!) dat er gepoogd wordt de tegenstander te bezwendelen en dat ieder weeffoutje kan worden afgestraft. Ziehier de verslagen van de wonderbaarlijke gebeurtenissen op de borden in de elfde ronde:
De eerste wedstrijd op de computeruitdraai van de elfde ronde, het begin van een korte drierondige play-off, was natuurlijk die tussen de nummers een en twee van de ranglijst. Hans Nunnikhoven speelde met wit tegen Pieter Hofstee. Wat begon als een Franse opening, 1.e4 e6 werd na verwisseling van zetten een Benoni. Wit kwam beter uit de opening, maar beslissend was dat voordeel bij lange na nog niet. Een kleine combinatie na een onnauwkeurigheid van Pieter leverde Hans in het middenspel een pion op. Op zijn beurt speelde ook Hans niet precies genoeg met 25.b4, maar Pieter greep niet de hem geboden kans om gelijk spel te verkrijgen. Pieter won wel een pion terug, maar ging daarna opzichtig in de fout door een pion te nemen op b4. Die was, zo bleek, rijkelijk voorzien van het nodige gif en Hans sloeg onmiddellijk toe met dame en toren over de f-lijn. Even later ging Pieter mat op de achtste rij. Hans is door dit resultaat momenteel weer de klassementsleider en komt weer dicht bij een kampioenschap! (Hans Nunnikhoven - Pieter Hofstee 1−0)
John van Waardenberg haalde een orang-oetan uit zijn dierenverblijf en begon deze keer dus met 1.b4, een opening die ook wel Poolse opening of Sokolsky wordt genoemd. Meer lezen over deze opening kun je hier. Pearl Uyttenhove antwoordde met 1...e5 en na 2.Lb2 d6 sloot hij de diagonaal a1-h8, althans voorlopig, voor de loper af. John fianchetteerde zijn witveldige loper en Pearl besloot met een breed pionnenfront, c6, d6, e5 en f5, het centrum in te nemen. Toen later in de partij ook nog de g-pion op g5 een plekje vond en pion d6 naar d5 werd doorgeschoven, leek die omsingeling John voor grote problemen te gaan stellen. John hield echter zoals gebruikelijk het hoofd koel, weigerde een loperoffer ten koste van een pion en door de ineengeschoven pionnenketens was het heel moeilijk om de witte stelling omver te krijgen. Pearl probeerde het dan ook maar niet. (John van Waardenberg - Pearl Uyttenhove ½−½)
Het Schots-Vierpaardenspel dat op het menu stond bij Gijs van Willigen tegen Koos van Dalen kabbelde in het begin rustig voort. Niets wees erop dat er zich een van de schokkendste schaakpartijen van de eenentwintigste eeuw aan het ontvouwen was. Gijs bezorgde in alle rust Koos een dubbelpion en Koos strafte vrijwel geruisloos een foutje van Gijs af en kwam zo kalmpjes een pionnetje voor te staan, maar Gijs plukte stilletjes met zijn loper op h7 een pion...
Dat leek het sein om de hel te laten losbarsten en het was Koos die daar verantwoordelijk voor was. Roekeloos ramde hij de zwarte dame op e2 en dreigde mat in één. Gijs toonde echter aan dat Koos wat al te onbezonnen ten aanval was getrokken en na een schaak met de dame kon hij de zwarte dame pennen met zijn toren. Dat was echter niet het einde van Koos die met een toren pion c2 nam met schaak. Gijs had duidelijk een vuiltje in het oog van de opstijgende kruitdampen, want hij kon die toren er gewoon afnemen. Zijn loper stond immers nog op h7 naar c2 gericht. Gijs blunderde door zijn koning naar b1 te spelen om daar een tweede toren pion b2 te zien overmeesteren met schaak. Op de tweede rij stonden dus een zwarte dame en twee torens. Het was compleet uit met wit, want er dreigde een niet te vermijden mat in vier simpele zetten.
En toen gebeurde het... Met de zet 22...Le6 dacht zwart nog meer materiaal naar het slagveld te brengen voor de totale vernietiging van de vijand. Het was een fout, want nadat wit de zwarte dame eraf neemt blijft er niets anders over dan eeuwig schaak. Wit nam echter de dame niet, maar zag ineens dat zijn loper op h7 alsnog te toren op c2 kon nemen en dat deed hij prompt. Kennelijk was Koos zich helemaal wild geschrokken van het plotselinge verlies van de toren, want hij gaf direct gedesillusioneerd op. Waarschijnlijk was hij even kwijt dat met de zet 22...Le6 zijn dame niet meer gepend stond en hij er dus gewoon weer mee kon spelen. Dat werd eventjes later dus de grootste klap. Hij bleek te hebben opgegeven terwijl hij mat in één had kunnen geven... Bij zoveel ongeluk past een eerbiedig stilzwijgen. (Gijs van Willigen - Koos van Dalen 1−0)
Een Italiaans opening met wat ongebruikelijke zetten kwam er op het bord van Michel Verheij en Ton van der Breggen. Bij het begin van het middenspel had Michel duidelijk de beste papieren, maar door het verkeerd taxeren van de hem geboden mogelijkheden kwam hij binnen enkele zetten verloren en weer gelijk te staan. Ook Ton was in zijn beoordeling van de stelling kennelijk niet scherp genoeg. Dat herhaalde zich nog enkele keren. Beiden kregen kansen en maakten er vervolgens dan weer geen gebruik van. Michel verloor door een onoplettendheid een loper en benutte de kans om voor de zoveelste keer de partij in evenwicht te brengen dit maal niet. Toen hij vlak daarna ook nog de dame verloor wikkelde Ton snel af naar mat. (Michel Verheij - Ton van der Breggen 0−1)
Het blijven mooie geografische oernamen die de heren Liemburg en van Gorkom dragen. Dat zeker en terzijde. Ze troffen elkaar deze elfde ronde op de bovenverdieping. Jisk Liemburg opende met het Spaans en Han van Gorkom koos voor de Berlijnse Verdediging. Voortdurend heeft Jisk wat beter gestaan, maar eveneens voortdurend zag hij door wat mindere zetten zijnerzijds en door de taaie verdediging van de zijde van Han dat voordeel weer verdwijnen. De partij eindigde door herhaling van zetten in een puntendeling. (Jisk Liemburg - Han van Gorkom ½−½)
De nieuwe ranglijst en een overzicht van de uitslagen vind je via "Intern" ⇒ "Ranglijst".
Reacties zijn altijd welkom. Plaats ze helemaal onderaan bij "Een reactie plaatsen". Je e-mailadres wordt niet zichtbaar bij de publicatie.
Sponsor van deze ronde:
Erik Brok- Speler van De Willige Dame