Derde ronde: “Vliegende tapijten” 4

"Een zwerver is een mens die onderweg thuis is" (Henry Miller)

RONDEVERSLAG | Hoewel ik op dinsdagavonden doorgaans ruim op tijd vertrek naar ons schaakparadijs in de Vriesestraat kan het soms met de verkeerslichten en spoorwegovergangen onderweg behoorlijk tegen zitten. Dan arriveer ik zo rond half acht. Er is dan overigens ruim voldoende tijd om borden, stukken en klokken klaar te zetten.

Maar deze keer had iemand om mij een plezier te doen klaarblijkelijk alle verkeerslichten op mijn route op groen gezet en hield iemand anders kennelijk de treinen even tegen. Ik was zodoende al om kwart over zeven op de Avenue Vrisia voor de deur van het speellokaal aangekomen. De fiets van de voorzitter stond er dan ook nog niet en aangezien ik op de autoradio al vernomen had dat er een wedstrijd van Ajax aan de gang was verwachtte ik dat ook niet. Hem kennende leek het me voor de hand te liggen dat de praeses de eerste helft nog even thuis mee zou pikken. Ik besloot ook om de beheerder nog even een kleine uitbuikpauze na de voedzame avondmaaltijd te gunnen, dus drukte ik nog even mijn snor, drukte dus niet op de bel en bleef in de straat nog even staan wachten.

Zoals zovele straten in het centrum van Dordrecht is op doordeweekse dagen 's avonds ook de Vriesestraat zo goed als uitgestorven. Ook nu zocht slechts een enkele stadgenoot zich een weg richting Voorstraat of Sarisgang...

Ik zie dat één van die enkelingen aan de hand een fiets met zich meevoert. De man stopt naast de ingang voor het raam van de consistoriekamer. Hij zet zijn fiets tegen het kozijn en neemt niet de moeite om hem op slot te zetten. Dan wendt hij zich tot mij. "Is Jan thuis?" Ik ga er van uit dat hij beheerder Jan Lokhorst bedoelt en zeg: "Ik denk het wel, maar eerlijk gezegd weet ik het niet zeker. Ik ben nogal vroeg en ik wacht nog maar even voordat ik aanbel." Ik monster hem met een snelle blik. Over wat een eerste indruk waard is zijn boeken vol geschreven, maar ieder mens schat van nature toch altijd in wie hij voor zich heeft.

Het is een vrij kleine man. Een versleten bruin colbertje, met daaronder een bruine trui en daar weer onder een boordje van onbestemd grijs. Een bruine broek, hoge bruine schoenen. Eigenlijk is bijna alles aan de man bruin. Ik weersta met enige moeite de aanvechting om hem te vragen of hij misschien meneer de Bruin is. Ook zijn gelaatskleur is die van een gebruinde bouwvakker die de hele zomer zonder pet heeft staan te metselen. Kalend en met zwart, grijs dooraderd haar aan weerskanten van zijn ronde hoofd. Er zit iets Indisch in zijn trekken valt me op. Als hij zijn mond opent: "Je kent Jan?", zie ik dat hij in zijn bovengebit de middelste vier tanden mist. Hij wacht niet op antwoord maar gaat onmiddellijk verder met "Hij heeft een tapijtenwinkel en..." "Ja, dat weet ik", onderbreek ik hem. "Daar in die straat." Ik wijs naar links naar de Korte Breestraat. "Ik heb in de winkel gekeken", zegt hij, "maar die is gesloten. Daar is Jan niet. Kent u die winkel? Die met die mooie olifanten erin?"

Ik heb ze wel eens gezien. Ik ken de zaak. We hebben er immers meerdere keren geschaakt als we moesten uitwijken naar een andere speelruimte. Ineens zegt hij: "Ik geloof dat hij ook vliegende tapijten verkoopt, maar ik weet het niet helemaal zeker." Geoefend door jarenlang op de hoede zijn om niet in de maling genomen te worden, een karaktertrekje van vele leden van mijn familie, doe ik zonder aarzeling of het de normaalste vraag van de wereld is en neem het roer van het gesprek vast in handen: "Dat is z'n specialiteit", zeg ik, "Hij heeft ze in alle soorten en maten. Kindervliegkleedjes, jeugdtapijtjes, en van die enorme dubbelgeknoopte reuzentapijten voor hele dikke kerels..."

Hij kijkt me bevreemd aan met een blik van: "Zo zeg, die is echt helemaal mesjogge." Dan lacht hij de rest van zijn tanden bloot. Ik grijns terug en druk voor hem op de bel. Eén keer lang. Eén keer kort. Na enige tijd verschijnt Jan. Mij groet hij met zijn gebruikelijke: "Goedenavond, directeur..." Ik stap naar binnen en zie dat er om te kunnen schaken iets aan de opstelling van de tafels moet worden veranderd. Als ik me naar Jan omdraai zie ik dat de deur alweer gesloten is. Dat was wat je noemt een kort onderhoud. Een flitsgesprek. Ik kijk Jan vragend aan en wijs naar de dichte deur. "Ja", zegt Jan. "we hebben de afspraak dat hij elke drie dagen hier twee eurootjes mag komen ophalen. Nou issie gisteren al geweest, maar hij doet net offie dat niet weet. Kom effe zeg! Gaat mooi niet door. Wegwezen!"

Dit is weer eens wat anders dan schrijven over al die eigenlijk vrij triviale belevenissen binnen onze schaakbubbel. Daarbuiten gebeuren heel wat nare zaken waar we meestal amper weet van hebben...

 
Toch zullen we moeten doorgaan met het schrijven over al die eigenlijk vrij triviale belevenissen...
Cor Paans geeft de volgende terugblik op zijn partij, met zwart, tegen Koos van Dalen: "Zwart kwam een beetje statisch uit de opening, maar had het geluk dat wit zijn stukken niet altijd op de juiste velden posteerde. In de partij had ik het me een stuk eenvoudiger kunnen maken als ik d5xc4 gespeeld had om de d-lijn te openen, maar ik was bevreesd voor het ontstaan van een geïsoleerde c-pion. Het leek me niet zo lekker en daarom besloot ik om maar geen lijn open te gooien. Toen ik met mijn e-pion kon opstomen deed dat eigenlijk wit de das om. Koos besloot een paard voor die pion te geven. Dat gaf me natuurlijk wel een heel groot voordeel. Daarna ging het erom om de partij een beetje goochem uit te spelen."
Door dit resultaat neemt Cor de leiding in het klassement weer over van Koos, die zijn verlies meldde met: "Zo, ik ben gelukkig weer van die toppositie verlost!" (Koos van Dalen - Cor Paans 0−1)

 
Ruben Schilt koos ervoor om eens de degens met Willie Damen te kruisen. Ruben koos wit. Als ik het me goed herinner dan heb ik de eer gehad om met zwart de eerste zet te doen. Daar is het ook meteen bij gebleven, want ik ben niet meer aan de beurt gekomen. Toen ik later in de consistoriekamer poolshoogte ging nemen bleek waarom. De heer J. Lokhorst zat doodleuk te schaken als de alias van Willie Damen. Van de partij weet ik alleen, dat het als een Spaans vierpaardenspel begon en dat Ruben het niet gemakkelijk heeft gehad zonder dame maar met twee torens. Ruben zegt over het einde van de partij: "De beslissende factor in mijn pot tegen Jan was uiteindelijk een ongelukkige in de hoek gepositioneerde koning van mijn tegenstander, waardoor ik een met loper en toren wisselende schaakcombinatie kon uitvoeren die Jan twee pionnen en al zijn geduld kostte." (Ruben Schilt - Willie Damen 1−0)

Ton van der Breggen bracht met de witte stukken het Spaans op het bord in zijn partij tegen John van Waardenberg. Ton speelde een prima partij. Na een zet of achttien stond John weliswaar een pion voor, maar sprake van een gewonnen stelling was er bij lange na niet. John speelde een aantal iets minder goede zetten en kwam daardoor lange tijd niet verder. Toen Ton echter door een fout een paard verspeelde was er voor hem geen ontkomen meer aan. (Ton van der Breggen - John van Waardenberg 0−1)

 
Naomi Snikkers trof met wit de zich immer taai verdedigende Rob Truijens in een vrolijk gespeelde ruilvariant van het Schots. Het initiatief lag in de opening bij de voormalige kampioene, maar bij de overgang naar het middenspel waren de betrokken stellingen zo goed als gelijkwaardig. Een foute inschatting van Rob had een vrije witte c-pion tot gevolg en toen daar nog een vrije b-pion bij kwam, de zware stukken werden geruild en er een witte pion tot promotie kwam, restte Rob niets anders meer dan opgeven. (Naomi Snikkers - Rob Truijens 1−0)

Het was coronalang geleden dat Han van Gorkom acte de présence kon geven op de dinsdagavond. De indeler koppelde hem bij zijn rentree met wit aan Pearl Uyttenhove die er een Pirc-verdediging van maakte. Het was een tijd lang omzichtig opereren totdat Pearl een foutje maakte met 21...Pxg4. Dat maakte het plotseling verschijnen van de witte dame op de koningsvleugel mogelijk en het luidde de ondergang van Slot Uyttenhove in. Beide spelers kozen niet de beste voortzettingen, maar die van Han waren toch in die zin beter te noemen omdat hij bij het afruilen van stukken en passant twee pionnen had buitgemaakt. Dat vond Pearl er twee teveel. (Han van Gorkom - Pearl Uyttenhove 1−0)

 
Gijs van Willigen speelt de Philidorverdediging zowel met wit als met zwart. In zijn partij tegen Dick Korteland speelde hij hem maar weer eens met wit. Helaas voor Gijs schoot hij met 8.b4? een flinke bok die hem enige tijd later zijn dame zou kosten. Met een dame en twee pionnen achter speelt zelf Gijs niet verder. Helaas een miniatuurtje van 14 zetten voor Gijs... (Gijs van Willigen - Dick Korteland 0−1)

 
Een heel voorzichtig gespeelde Neo-Steinitzverdediging van het Spaans kwam op het bord bij Wim Platje en Fons Claessen. Al gauw bleek de strijd zich toe te spitsen op de damevleugel. Wim dreigde voortdurend om daar een paar zwarte pionnen buit te maken die Fons moeilijk kon verdedigen door zijn gebrek aan ruimte. Toen Wim de winnende voortzetting 24. Dc1 niet vond en in plaats daarvan het slappe 24.Kf2 speelde kreeg Fons net voldoende tijd om een onneembare vesting te bouwen. Na het vierde achtereenvolgende remise-aanbod moest Wim inzien dat hij in een puntendeling moest berusten. (Wim Platje - Fons Claessen ½−½)

De nieuwe ranglijst en een overzicht van de uitslagen vind je via "Intern" ⇒ "Ranglijst".
Alle foto's van deze ronde kun je zien bij "Intern" ⇒ "Foto's".
Reacties zijn altijd welkom. Plaats ze helemaal onderaan bij "Een reactie plaatsen". Je e-mailadres wordt niet zichtbaar bij de publicatie.