eerdere columns van Bert den Boer


meer schaak- en ander nieuws op

www.tomsschaakboeken.nl

 

 

 

In memoriam

 

Ongelooflijk, hoe bestaat het?

Hier zit ik op mijn vertrouwde plek in het huis waar ik nu alweer 15 jaar alleen woon. Het is middernacht en windstil. De stadsgeluiden zijn verstomd. De gordijnen zijn open en buiten zie ik een verlaten plein. Geen spelende kinderen meer die ruziën over de vraag of de bal over de lijn was, geen vrouwen die bijpraten terwijl ze hun wandelwagens in slaap sussen, geen stelletjes die elkaar het hof maken, ook de duiven hebben hun favoriete dakgoten opgezocht. Alleen het geluid van mijn televisietoestel verstoort de rust.

Ik kijk naar het late NOS journaal waarin nogmaals melding wordt gemaakt van mijn overlijden. Bij het 8-uur journaal kon ik het nog niet geloven, maar ik merk dat ik al met minder verbazing luister. De foto die ze gebruiken is enigszins gedateerd, die baard heb ik al minstens tien jaar geleden vaarwel geschoren. En die bril, die heb ik alleen gedragen tijdens een periode dat mijn vaste exemplaar in reparatie was. Hebben ze die foto soms bij mijn ex op de kop getikt en is dit haar ultieme wraakmoment om mij te kijk te zetten? Dan vergist ze zich toch deerlijk. Want mijn eigen dood bezorgt me steeds meer een gelukzalig gevoel. Iemand die mij nu zou zien, zou vast de grijns, die maar niet van mijn gelaat wil wijken, opvallen. Ik heb het gevoel dat gedurende de avond mijn ongeloof in vrolijkheid is omgeslagen.

Mijn favoriete nieuwslezeres Noraly Beijer, van stal gehaald vanwege de vakantieperiode, kijkt met een neutraal gezicht triest in de camera en declameert deemoedig mijn beroepsmatige verdiensten: socioloog, onafhankelijk denker, economisch adviseur van diverse ministeries, bedenker van de ingeburgerde term miscussie, Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. ´Hij was gescheiden en laat twee kinderen na´, zo besluit ze haar relaas. Benieuwd hoelang ze dit bericht zullen herhalen. Die kinderen zullen van niets weten, aangezien ze beide ver weg van het Nederlandse nieuws in Afrika wonen en werken. Ze bevestigt slechts wat ook het persbureau ANP en de Wereldomroep hebben gemeld: ik ben dood. Vervolgens wordt zonder ´bruggetje´, waar ik zo´n liefhebber van ben - ´De bosbranden in Australië nemen extreme temperaturen aan, hoe is het met de zomerhitte hier Erwin´ - overgeschakeld naar het volgende nieuwsfeit. Het gaat over vieze Peter, de kroongetuige in het liquidatieproces die geen vertrouwen meer heeft in zijn getuigenbeschermingsprogramma. Hij leeft, maar is zijn leven niet zeker. Ik leef terwijl ik dood ben. Is het toeval dat ik vanmorgen op mijn spreukenkalender van verbasterde spreekwoorden het volgende las:

 

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

Een dag dood is pas een dag niet geleefd.

 

Ik kan er nu als een van de weinigen aan toevoegen dat één dag dood pas leven is.

Ik besefte vanaf het moment dat ik op teletekst mijn in memoriam las, dat ik nu in staat ben om alles te doen wat me in mijn vorige leven hinderde, vastgeroest als ik zat in mijn gewoontes, status, aangegane verplichtingen. Geen herensociëteit, weg met de vrijmetselarij, de jaarlijkse dag voor gepensioneerden van de universiteit met die oubollige toespraken en activiteiten als een classic car race. Wie verzint dat soort ongein? En eigenlijk houd ik ook helemaal niet van bridge. Waarom ben ik in Godsnaam blijven hangen bij die bridgeclub, wie heeft me eigenlijk daarin geluisd? Dat geneuzel over wie met wie speelt, om maar niet te spreken van die aanstellerige ouwe wijven.

Ik ben vrij, wie maakt me nog wat. Ik ben dood dus ik besta. Wie kan op zijn 67e nog opnieuw beginnen? Mijn AOW stopt als vanzelf, zo slim zijn ze wel bij dat soort overheidsinstanties. Ik verdenk ze ervan, dat ze een knipseldienst in het leven hebben geroepen die overlijdensadvertenties uitknipt, dat is tenminste een afdeling die zichzelf terugverdient. Mijn AOW biedt de mogelijkheid gehoor te geven aan Algemene Ouderdoms Wensen. Ik glimlach om mijn flauwe woordspeling.

Snel maak ik een rekensom. Als ik nu de deur uitstap en dit huis verlaat, heb ik genoeg te besteden om probleemloos verder het leven door te gaan. Ineens overvalt de paniek me. Zijn mijn spaargelden al geblokkeerd, kan ik nog geld opnemen? Mijn laptop staat op stand-by. Snel even kijken. Overboeken van spaar- naar rekening-courant is geen probleem. Pinnen lukt dan ook nog wel, gelukkig ben ik er ook nog een van de ouwe sok. Ik heb die banken nooit vertrouwd, in die zin heb ik altijd gemak gehad van het feit dat ik met de helm op ben geboren. Die voorspellende gaven die me daarmee zijn toegevallen, komen me eindelijk eens van pas.

Ik ben vrij. Mijn romantische idee om de wijde wereld in te trekken, kan ik nu uitvoeren. Jammer dat het nu net begint te regenen. Morgen is D-day. Morgen, dan komt mijn Lazarus moment, dan sta ik op uit dood. Ik voel me het achtste wereldwonder. Eigenlijk jammer dat ik er niemand deelgenoot van kan maken.

 

                                                                                                                 Bert den Boer

 

 

                                                                                                                     

 

www.tomsschaakboeken.nl

 

 

www.tomsschaakboeken.nl